Over luie indianen, ijzeren bijlen en motivatie
Reis mee naar Suriname. Ver weg in de bush. En terug in de tijd. Het is begin 1900. Diep in het oerwoud werkt een groep missionarissen samen met een lokale indianenstam. De missionarissen brengen medicijnen, scholing en het woord van God. De huizen van de lokale bevolking zijn eenvoudig, Ze staan op palen, zijn van hout en zien er in de ogen van missionarissen armoedig uit.
In het dorp hebben de mannen de taak de huizen te onderhouden en te jagen. Hier zijn ze gemiddeld zo’n zes uur per dag mee bezig, de rest van de tijd zitten ze dromerig onder een boom. Een beetje te hangen en een beetje te kletsen.
Om de bewoners de kans te bieden betere huizen te bouwen, besluiten de missionarissen om hen ijzeren bijlen te bieden. Zij geven deze aan de jonge en sterke mannen in het dorp, die kunnen immers het hardst werken.
Het gevolg is echter grote ruzie binnen de gemeenschap, omdat de oudere mannen vinden dat zij gezien hun leeftijd en status de bijlen verdienen en niet de jonge jongens. Afijn, de bijlen worden herverdeeld en de missionarissen verwachten dat men nu goede, stevige huizen gaat bouwen.
Maar er gebeurt niets. De huizen blijven even eenvoudig. Na veel praten en observeren komen de missionarissen erachter dat de mannen nu niet zes uur per dag kwijt zijn aan bouw en onderhoud van de huizen maar dankzij het betere gereedschap nog maar drie uur. En dat is heel goed nieuws, want.. degene die de meeste tijd heeft om te lummelen en hangen, verwerft in dit dorp de meeste macht en het grootste aanzien.
De belangrijkste mannen hebben toch maar even drie uur extra luiertijd per dag gewonnen dankzij hun ijzeren bijlen en klimmen daarmee een eind op de statusladder.
(Uit: De corporate tribe. Danielle Braun en Jitske Kramer.)